Szpital to najgorsze miejsce, do jakiego można trafić. Nie chodzi tu o pustkę, jaka zazwyczaj wypełnia salę, czy o to, że co jakiś czas jakaś część ludzi traci tutaj życie. Człowiek leżąc na niewygodnym łóżku, z masą owoców na stoliku obok, ma zbyt dużo czasu na przemyślenia. Do głowy przychodzą różne pomysły, te dobre i te, które nigdy nie powinny zaistnieć w mózgu ludzkim.
Powieki Olgi zaczęły drżeć. Tak, jakby próbowała szeroko otworzyć oczy i spojrzeć na nowy, lepszy świat.
- Kochanie, jestem przy Tobie. - wyszeptała Jej matka, cały czas trzymając Ją za rękę. Stopniowo oczy Olgi otwarły się, rozglądając się dookoła.
- Mamo, co teraz będzie ze mną? Strasznie bolą mnie plecy, nie mogę się ruszyć.
- Miałaś operację. Pojawił się uraz kręgosłupa. Nie ma jeszcze wyników, lekarze czekają również na to, aż w końcu się obudzisz. - powiedziała kobieta, roniąc pierwszą łzę.
- Dlaczego płaczesz?
Odpowiedź Olgi pozostała bez odpowiedzi. Do sali wszedł lekarz.
- Dzień dobry. Nazywam się doktor Krzysztof Maciejewski. Kilka godzin temu skończyłem operować Twój kręgosłup. Jak się czujesz? - powiedział jednym tchem.
- Nie najlepiej.
- W którym miejscu Cię boli?
- Wszędzie. Nie mogę się ruszyć! Co się ze mną dzieje? - krzyczała zdenerwowana dziewczyna.
- Proszę opuścić pomieszczenie. - rozkazał, spoglądając na Natalię.
" W życiu każdego człowieka nadchodzi taki czas, w którym daje się odczuć utratę czegoś ważnego. Nie musi to być rzecz, czy bliski człowiek. Tracimy coś wewnątrz siebie. Na przykład wiarę, że kiedyś może być lepiej."
- Masz w domu jakieś zwierzę? - zapytał lekarz.
- Tak. Psa. - odpowiedziała, zaskoczona dziwnym pytaniem.
- Co byś zrobiła, gdyby okazało się, że Twój pies jest strasznie chory?
- Zadzwoniłabym po weterynarza.
- A gdyby weterynarz powiedział Ci, że Twój zwierzak jest śmiertelnie chory? Że zostało mu kilka dni życia?
- Czy ja umieram? - zapytała. - Jaki związek ze mną ma mój pies?
- Odpowiedz. - odparł spokojnym głosem lekarz.
- Spędziłabym z nim ten czas najlepiej, jak się da. Pokochałabym Go jeszcze bardziej. Próbowałabym zrobić wszystko, by był zdrowy tak, jak dawniej. A gdyby już umarł musiałabym pogodzić się z Jego odejściem. Najwidoczniej ktoś chciał. by gdzieś indziej było mu lepiej.
- Kochasz swojego psa, równie mocno jak Twoja mama kocha Ciebie. - szepnął Oldze na ucho lekarz, po czym uśmiechając się, wyszedł.
" Życie to odwieczna walka pomiędzy dobrem, a złem. Każdego dnia musimy wybierać między tym czego pragniemy, a tym co jest odpowiednie. Czasami przegrywamy i tracimy wszelką nadzieję. Tracimy coś, czego już nigdy nie odzyskamy. Cierpimy i sprawiamy sobie ból. Okłamujemy siebie i wszystkich dookoła, by na koniec dnia stwierdzić, że było tu słuszne posunięcie. Nie potrafimy grać fair z własnymi uczuciami. Życie to sztuka, a my już nie potrafimy jej doskonalić. "
- Witaj. - powiedział Honor, siadając obok Olgi na krześle.- Jak się czujesz?
- Na pewno nie tak, jakbym chciała. - syknęła dziewczyna. - Dziękuję, że tu jesteś.
- Nie masz za co dziękować. Moje miejsce zawsze będzie przy Tobie, siostrzyczko.
Nagle drzwi sali otwarły się szeroko i z wielkim krzykiem na ustach i milionem pluszaków, owoców i jogurtów w rękach, wpadli tutaj wszyscy Jej znajomi.
- Po co to wszystko? - zaśmiała się dziewczyna, spoglądając na wszystko, co przynieśli. - Przecież ja nie umieram.
- Kto wie.. - zaśmiał się Michał.
- Cieszę się, że Was mam. - oznajmiła Olga.
- Nie mów tak, bo się zaraz wzruszę. - rzucił Kacper, przytulając Ją do siebie.
- Głupek. - syknęła dziewczyna, rozczochrując mu włosy. - A gdzie jest Paweł? - zapytała, spoglądając na wszystkich po kolei. Niestety nikt nie potrafił Jej odpowiedzieć.
" Na ludziach strasznie łatwo można się zawieść. Wystarczy jeden mały błąd, a wszystko sypie się na dół. A później jest coraz trudniej. Nie ma spokojnych rozmów, bezpiecznych ramion, troskliwych oczu. Nie ma poręczy, której można się złapać, by ratować przeszłość. Jedna potyczka i możesz stracić wszystko."
- Chciałabym z Tobą porozmawiać. - usłyszano nagle od dziewczyny stojącej w progu szpitalnej sali.
- Zostawcie Nas same, dobrze? - poprosiła Olga, bacznie obserwując przyjaciół.
- Nie mogłam pozwolić żebyś wygrała ten mecz.
- Dlatego postanowiłaś wysłać mnie na stół operacyjny.
- Nie. To nie tak..
- Posłuchaj. - przerwała Jej. - Nienawidzisz mnie za to, że byłam z Twoim bratem parą. Za to, że znów dogaduje się z Pawłem, a Tobie niestety nie wyszło. Igrasz z losem. Próbujesz na siłę wziąć coś, co nigdy nie było i nie będzie Tobie przeznaczone. Więc proszę Cię, stań obok i poczekaj, aż szczęście uśmiechnie się do Ciebie, a nie zabieraj je innym spod nosa.
- Nie należy Ci się szczęście. - syknęła. - Nie należy Ci się miłość, przyjaźń, a nawet życie. Twój ojciec pił bo przez te wszystkie lata rozpaczając nas faktem, jak mógł stworzyć takie dziecko. Nie kochał Cię, a nawet powiem więcej, On Cię nie chciał. Gdyby było inaczej oszczędzałby swoje zdrowie, by jak najdłużej móc być przy swojej córeczce, ale On miał Cię w dupie.
- Zamknij się! - krzyknęła Olga.
- Powiedziałaś, że masz Pawła. To gdzie On teraz jest? Dlaczego Go przy Tobie nie ma?
- Na pewno zaraz przyjedzie.
- Głupia, naiwna dziewczynka, wierząca na cud i polegająca na głupocie innych. Żałuję, że nie mogę odwiedzić Cię w kostnicy. - rzuciła wychodząc i pozostawiając za sobą odgłos trzaskających drzwi.
" Ból ciała i ból duszy to dwie całkiem różne rzeczy. Ból duszy jest mocniejszy. Całe wnętrze pulsuje, a serce zachowuje się tak, jakby chciało wyrwać się z klatki piersiowej i wyskoczyć na wolność. Krew w żyłach podąża w każde możliwe miejsce, poszukując odpowiedniego i spokojnego lokum. Bezcelowo. Gdy uderzają Nas czyjeś słowa, serce zatrzymuje swoją prace, ciało nie wykonuje żadnego ruchu, a łzy w formie jakiejkolwiek odpowiedzi, mimowolnie wydostają się z oczu. Ból ciała przemija. Rany się goją. Pozostają tylko blizny, które z czasem przetwarzamy na wspomnienia."
- Ona miała rację. - oznajmiła Olga, wchodzącemu do sali Honoriuszowi. - Nie ma przy mnie tych, którzy zarzekali się, że kochają i zawsze już kochać będą. Złożyli obietnice, która nie była trwała. Powiedzieli, że nigdy nie będę sama, bo do tego nie dopuszczą. A teraz, gdy ich słowa przeminęły, czuję się samotna. Wystawiona na pastwę losu. Momentami wydaje mi się, że stoję w kolejce, a gdy już się doczekam i podejdę bliżej, ktoś położy dłoń na mojej głowie i powie " Ty dzisiaj umrzesz ".
Do sali wszedł lekarz, prosząc chłopaka o wyjście.
- Jak się czujesz? - zapytał.
- Tak samo jak godzinę temu, dwie godziny, trzy..
- Mam wyniki. - przerwał wyliczanie swojej męki przez Olgę, lekarz.
- Kiedy mogę wyjść?
- Pamiętasz, gdy powiedziałem Ci dzisiaj, że kochasz swojego psa, równie mocno jak Twoja mama kocha Ciebie?
- A wie pan, że nie powinno odpowiadać się pytaniem na pytanie?
- A wiesz, że Ty też to przed chwilą zrobiłaś?
Dziewczyna uśmiechnęła się, odpowiadając:
- Tak, pamiętam.
- Twój stan zdrowia nie będzie na pewno taki, jaki zobrazowałem na przykładzie twojego psa.
- Czyli nie umieram?
- Nie.
- Więc, kiedy mogę wyjść?
- Raczej nigdy. - oznajmił lekarz bezustannie spoglądając w oczy Olgi.
- Nie rozumiem.
- Operacja, którą wykonaliśmy pomogła zajrzeć Nam w okolice Twojego kręgosłupa. Na podstawie tego, możemy stwierdzić, że nic tam już nie da się poprawić. Nie możemy już nic zrobić.
- Ale z czym? Proszę mówić jaśniej.
- Masz jakieś pasje? Hobby?
- Tak, gram w piłkę nożną.
- Teraz pozostanie Ci grać w nią tylko na konsoli.
- To znaczy, że ja..
- Tak. Uraz kręgosłupa doprowadził do uniemożliwienia Ci normalnego chodu. Nie staniesz już na nogach o własnych siłach, nie pokopiesz piłki na boisku, nie pobiegniesz za przyjacielem, nie potańczysz na dyskotece..
- Proszę przestać! - wrzasnęła dziewczyna, wyrzucając z siebie ocean łez.
- Posłuchaj..
- Proszę wyjść!
- Dziewczyno..
- Wyjdź !
" W życiu każdego człowieka nadchodzi taki moment, w którym wszystko co dotychczas było fantastyczną rzeczą, nagle przemienia się w piekło. Oddech staje się być niepotrzebny, spojrzenie jest bezcelowe, nawet ruch ręką jest już bezsensu. Życie przestaje mieć sens. Cały świat sypie się na głowę. Zdajesz sobie sprawę, że dobro i szczęście już nigdy nie powróci. Że czeka Cię ból i wspomnienia z przeszłości, która porównana z teraźniejszością, wydaje się być wspaniała. "
